Vandaag kwam ik mocht kijken op een groep waar jij - 9- jarige jongen - regelmatig te vinden bent. In de eerste instantie lijkt er weinig aan de hand. En laat ik jullie gewoon lekker je ding doen. Maar al snel slaat de sfeer om. Ik hou in de gaten wat er gebeurt en of het voor iedereen veilig is. Na een tijdje zie ik dat het mis gaat. Jij springt boos over een hek en maakt een aantal dingen van de andere kinderen kapot. Ik zie in je ogen dat zij jou hebben geraakt. En jij reageert heftig, met je grote lijf en nog grotere emoties. Je heb het niet onder controle en gaat de anderen letterlijk te lijf. Ik haal je uit de situatie en laat je even met rust.

De anderen zeggen dat jij de aanstichter was, dat jij altijd zo snel overstuur bent. En juist zij weten precies hoe ze voor elkaar moeten krijgen dat jij ontploft!
Nadat je tot rust bent gekomen kom ik naar je toe, ik vraag je wat er gebeurde en jij kan erg goed verwoorden wat er gebeurde en hoe dat voor je was.
Ik vraag je: "Wat heb je nu nodig?". Jij wilde met twee andere vrienden alleen in een ruimte hutten bouwen. Dat mag je en dus ga je meteen aan de slag. Ineens zie ik een heel ander kind voor me. Een kind met een sprankeling in zijn ogen en plezier op zijn snoet.
Je had gewoon ruimte nodig...

Het is zo belangrijk dat kinderen ruimte krijgen, ruimte om te mogen zijn wie ze zijn. Om te mogen voelen en ervaren wat rust is. Dat is mijn missie! Samen met je kind op onderzoek naar wat hem of haar ruimte geeft en wat je nodig hebt om tot rust te komen. Want vanuit rust en ruimte komen de mooiste ideeën naar boven!

Terwijl we als gezin zijnde weer proberen in een fijn ritme te komen na de kerstvakantie, lukt het onze kids ook nog prima om het ons wel eens erg moeilijk te maken :)
Samen spelen? Tsja, dat lukt regelmatig best prima. Maar ook hier gaat het wel eens mis tussen de peuter die haar autonomie verdedigt en een kleuter die ook duidelijk zijn mannetje staat.
En het ging dus even helemaal mis...Want als je allebei wil spelen met dezelfde vishengel, wie krijgt hem dan uiteindelijk?
Heel trots ben ik er niet op, maar het is wel soms de realiteit. Ook als peutercoach verlies ik soms mijn geduld :)
In de eerste instantie liet ik de kinderen even met rust. Ik wilde kijken of ze het zelf konden oplossen. Maar al snel bleek dat ze beide niet gingen toegeven. Toen ze elkaar letterlijk in de haren vlogen besloot ik wel in te grijpen. Ik probeerde het eerst rustig en met zachte stem, maar dat mocht duidelijk niet baten. Dus uiteindelijk toch met hardere stem de twee uit elkaar gehaald. Na even afkoelen konden we het er samen over hebben. Ze bleven allebei erg gehecht aan dezelfde de vishengel, dus we konden er geen afspraken over maken (zoals om de beurt). Dat betekende dat de betreffende vishengel bovenop de kast ging.
Nadat de storm weer tot rust was gekomen bij ons allemaal, leek het me verstandig om het roer om te gooien. Ik stelde voor om een spelletje "Uno" te spelen. We zijn allemaal amper bijgekomen van de commotie van net en zijn begonnen met het eerste spelletje als onze kleuter zegt: "Gezellig zo, hè mam, met zijn vieren!".
De moraal van dit verhaal? Onze kinderen probeerden ons iets duidelijk te maken, ze wilden oprechte aandacht en rust. En dat hebben ze ook gekregen...