Met je neus naar de grond...

Vroeger als klein meisje liep ik altijd al met mijn neus naar de grond samen met mijn ouders en broer. En nee, niet omdat ik verlegen was, maar omdat er in en op de grond prachtige schatten te vinden waren.
We liepen over het strand, te speuren naar mooie schelpen en vonden zelfs af en toe een haaientand.
Liepen we door het bos, waren we altijd op zoek naar beestjes en mooie blaadjes.
Natuurlijk genoten we ook van al het moois wat boven en naast ons en om ons heen te zien was. Maar die neuzen naar de grond blijven me altijd bij.
Ik doe het nu nog steeds!
 
En zo is het ook in het leven, als je je focust op één ding vind je de mooiste dingen, maar wil je alles in de gaten houden, alles meedoen, dan kom je vaak tot de conclusie dat je mooie dingen hebt gemist.
Zo werkt het ook in het opgroeien met je eigen kinderen. Alweer een dag voorbij, alweer een week voorbij, alweer een jaar voorbij…En heb je de momenten gezien die belangrijk waren?
Natuurlijk willen we op zo’n vraag allemaal volmondig: “Ja!” zeggen. Maar ook ik moet eraan geloven dat door de hectiek van alle dag, ik soms dingen heb gemist, waar ik toch later wel spijt van heb.
 
Maar hoe komt het toch, dat we allemaal in dezelfde drukke mallemolen terecht komen? Doet dat de maatschappij? Onze vrienden? Ons werk? Of zijn we zelf ook schuldig aan het voorbij gaan aan de belangrijkste zaken in het leven?
Ik mag wel spreken voor mezelf dat ik zelf er voor een groot gedeelte schuld aan ben. Maar gelukkig weet ik ook dat er dingen te veranderen zijn, en al in verandering gezet zijn!
 
Denk maar eens aan de drukke agenda die we allemaal hebben, en onze kinderen moeten daarin mee. Zij hebben geen keus. Of ze het leuk vinden of niet: ze moeten mee naar een feestje, terwijl ze eigenlijk moe zijn van een drukke schooldag. Ze moeten op een sport, anders hoor je er toch niet bij? Ze moeten mee boodschappen doen, etc.etc. En komt er (terecht) commentaar van één van onze peuters/kleuters, horen we dat eigenlijk niet. We mopperen zelfs nog even op ze.
Maar als je op zo’n moment even écht kijkt naar je kind, naar jezelf en even afstand neemt van de situatie, wat zie je dan? Ik denk dat je zult zien dat je kind gelijk heeft. Het is niet leuk om steeds maar te moeten, geen rust te krijgen en geen keus te hebben.
Daarom gaan kinderen op deze jonge leeftijd hun grenzen en die van jou gegarandeerd verkennen. En hoe doen ze dat?
 
Door enorm driftig te worden op momenten dat jij dat echt niet kan gebruiken… Door honderd keer te vragen, waarom iets is zoals het is… Door te treuzelen op momenten dat je haast hebt… Door constant aan je broek te hangen, zodat je niet eens even alleen naar de wc kan… En zo op nog veel meer manieren die je vast wel zult herkennen…
Ook ik kom natuurlijk nog in deze momenten met mijn kinderen terecht. En ook ik ben echt niet altijd “de beste moeder”. Maar wat ik wel weet is dat wij als ouders, de beste ouders voor onze kinderen zijn. En dat geldt dus ook voor jullie!
 
Je hebt de keus in welke stappen je wel en niet zet in je opvoeding. Je kiest zelf voor wat je wilt staan en wat je je kinderen mee wilt geven.
Zo vind ik het erg belangrijk om mee te geven dat je respect hebt voor anderen en voor de natuur. Maar dit soort dingen moet je natuurlijk dan ook zelf uitstralen naar je kinderen toe. Je zou het ze eigenlijk niet moeten hoeven leren, maar ze kunnen het afkijken van je.
 
Ook vind ik het erg belangrijk om tot rust te komen en merk ook meteen aan onze kinderen als we het te druk hebben gehad. Natuurlijk loopt het soms niet helemaal zoals je zelf had bedacht. Maar uiteindelijk heb je altijd een keus!
En het is aan jou te bepalen wat je met die keus doet.
En hoe belangrijk is het dat kinderen leren hun eigen keuzes te maken? Keuzes gebaseerd op wat ze zelf echt willen, en niet omdat een vriendje dat toevallig ook wil.
 
Keuzes maken vanuit je eigen kracht, je eigen wil, is iets wat je kind al rond het tweede levensjaar begint te leren. De eerste Ik-inslag: “Ik ben twee en ik zeg nee”. We zeggen het allemaal, maar beseffen we ook wat kinderen hiermee leren? Ze leren keuzes te maken vanuit zichzelf. Wat hun intuïtie hen ingeeft. En hoe we ermee omgaan bepaald voor de rest van hun leven hoe ze in staat zijn om keuzes te maken. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je alle keuze bij een kind neer moet leggen, want ze zijn nog niet altijd in staat om de gevolgen van hun keuzes te overzien.
Maar soms is de beste regel: (welke ik even “leen” van ontwikkelingspsycholoog Steven Pont) twee keer nee = ja! En wat bedoelt hij hiermee? Keuzes mag je soms aan een kind overlaten, maar daarbij stel je jezelf twee vragen: Is het gevaarlijk? En, hebben anderen er last van? Is het antwoord twee keer nee? Dan zou je je kind toestemming kunnen geven om iets wel of niet te doen. Bijvoorbeeld zijn jas aantrekken: Is het gevaarlijk als hij zijn jas niet aandoet? Nee. Hebben anderen er last van? Nee = Ja!
 
Dit houdt dus wel in dat je soms als ouder even niet ingrijpt, dat je de gebeurtenissen op zijn beloop laat. Dat je je kinderen soms al wat meer los mag laten. In een maatschappij waar ontzettend over-beschermend wordt opgevoed, is dit wel een hele andere kijk op opvoeden. Maar misschien wel een juiste. Door kinderen te laten ervaren wat de gevolgen zijn van hun keuzes, weten ze de volgende keer of het slim is om het op dezelfde manier te doen of juist niet. Elke keer als wij de keuze voor onze kinderen maken, leren ze alleen maar te luisteren naar wat jij zegt, maar niet te luisteren naar wat hun eigen lichaam, verstand en gevoel ze ingeeft.
En uiteindelijk als kinderen ouder worden, verwachten we dat ineens wel van ze. Maar door ze deze ruimte niet te gunnen, leren ze ook niet hoe ze goede keuzes kunnen maken.
 
Ik ben van mening dat kinderen en ook wij als ouders elke dag fouten moeten maken. Ik ben niet zo van het MOETEN, maar in deze moet je fouten maken! Door fouten leer je namelijk, door vallen leer je opstaan, door foute keuzes maak je later de juiste keuzes, door af en toe scheef te gaan, weet je ook weer wat recht is. En je leert je eigenheid je autonomie vast te houden. In een maatschappij waar vaak iets anders van je gevraagd wordt.
En natuurlijk lukt dit niet altijd, maar fouten MOET je maken toch?
 
Wat je altijd in je achterhoofd mag houden is dat het karakter en de manier hoe een kind in het leven staat, bepaald wordt in de eerste zeven jaar van zijn leven. Dus hoe wij met onze kinderen omgaan in de eerste zeven levensjaren, alles wat me meemaken, wat er op ons pad komt laat sporen achter in ons levenspad. En dat geldt dus ook voor jou, jouw eerste zeven levensjaren waren dus ook kenmerkend voor je karakter nu. Denk daar maar eens aan terug als je dat kan. Of ga eens op onderzoek uit en zie de dingen die belangrijk waren!
 
Wil jij ook een verandering in hoe je tegen het maken van keuzes aankijkt? Of hoe je vindt dat je kinderen dat moeten doen? Neem dan eens contact met me op. Samen kijken we dan naar wat er in jullie situatie past.