Dit is Saartje, ze is 3 jaar. Saartje heeft altijd moeite met afscheid nemen van mama op het kinderdagverblijf. Ze huilt flink en klampt zich aan mama vast. De leidsters van het kinderdagverblijf zeggen tegen haar moeder: "Maak het afscheid maar zo kort mogelijk, ga maar zo snel mogelijk weg". De moeder van Saartje doet dit met pijn in haar hart en vele tranen.
En inderdaad na weken van hartverscheurend huilen van Saartje (en het korte afscheid van mama), wordt het huilen minder... Maar is er nu ook echt gekeken naar de behoefte van Saartje? Saartje is op "natuurlijke wijze" geboren, haar moeder heeft voordat Saartje geboren werd, een pethidine-prik gehad. Moeder was daar even flink de kluts van kwijt en miste daardoor de verbinding met Saartje. Ze voelden elkaar niet helemaal goed meer aan. Saartje werd geboren en mocht meteen even bij haar moeder liggen. Haar moeder moest na ruim een half uur naar de O.K, voor een aantal hechtingen. Door een spoedgeval tussendoor, duurde deze operatie geen 20 minuten maar 2 1/2 uur. 2 1/2 uur waarin Saartje en haar moeder elkaar kwijtraakten. Dat heeft natuurlijk een grote indruk achter gelaten op Saartje (en haar moeder). Saartje heeft toen besloten, ik laat mijn mama nooit meer los! Zo kijk ik naar kinderen en hun gedrag. Via geboortepatronen is er zoveel meer duidelijk te krijgen waarom kinderen doen wat ze doen. Binnenkort weer een verhaal, dan vertel ik jullie over Luuk, die heel erg gefrustreerd raakt als hem iets niet lukt... Wil je meer weten over je eigen kind en zijn geboortepatronen? www.korukindercoaching.nl/je-geboorte-in-kaart Koru Kindercoaching: (Op) Groeien vanuit rust en ruimte!
0 Reacties
Afgelopen week mocht ik weer een aantal keer "mijn" lessen geven op het kinderdagverblijf waar ik werk. Wat blijft het toch elke keer fantastisch om te zien wat muziek en beweging met (jonge) kinderen doet.
Deze keer een meisje wat ontzettend veel moeite heeft om te wennen op de buitenschoolse opvang...Ze heeft veel verdriet en kan moeilijk tot spel of tot rust komen. Toch gaat ze wel mee met mijn activiteit. Eerst met veel tranen en onrust, maar toch kiest ze zelf een matje uit om te gaan zitten. Ze kijkt veel naar de anderen en voorzichtig ook naar mij. Al vrij snel doet ze mee met de oefeningen die ik voordoe. Ze kijkt goed en doet me na. Ik zorg ervoor dat ze mij goed kan zien, en dat ik haar zie (letterlijk en figuurlijk). Ik zorg voor oogcontact en af en toe een knipoog. Na een tijdje merk ik dat telkens als de muziek aan gaat, haar tranen verdwijnen. Ze begint mee te doen en laat wat meer van zichzelf zien. Maar zodra de muziek stopt en ik de groep vraag om even te gaan zitten, komen haar tranen weer en weet ze niet zo goed raad met zichzelf. De muziek begint weer en dit meisje vergeet even haar verdriet en zorgen, en neemt ruimte in. Mag zichzelf zijn en is een onderdeel van de groep. Na een uur bewegen, dansen, yoga en mooie muziek verlaat het meisje de gymzaal met een opgeruimder gevoel en meer rust. Ik vind het fantastisch om te zien wat muziek doet, en zal dus ook zeker met "mijn" lessen doorgaan...En dit meisje, die ga ik vast en zeker vaker zien, want als je zo reageert op muziek, hoor je daar veel meer mee in aanraking te komen... |
Archieven
April 2019
Categorieën
Alles
|