|
Afgelopen week mocht ik weer een aantal keer "mijn" lessen geven op het kinderdagverblijf waar ik werk. Wat blijft het toch elke keer fantastisch om te zien wat muziek en beweging met (jonge) kinderen doet. Deze keer een meisje wat ontzettend veel moeite heeft om te wennen op de buitenschoolse opvang...Ze heeft veel verdriet en kan moeilijk tot spel of tot rust komen. Toch gaat ze wel mee met mijn activiteit. Eerst met veel tranen en onrust, maar toch kiest ze zelf een matje uit om te gaan zitten. Ze kijkt veel naar de anderen en voorzichtig ook naar mij. Al vrij snel doet ze mee met de oefeningen die ik voordoe. Ze kijkt goed en doet me na. Ik zorg ervoor dat ze mij goed kan zien, en dat ik haar zie (letterlijk en figuurlijk). Ik zorg voor oogcontact en af en toe een knipoog. Na een tijdje merk ik dat telkens als de muziek aan gaat, haar tranen verdwijnen. Ze begint mee te doen en laat wat meer van zichzelf zien. Maar zodra de muziek stopt en ik de groep vraag om even te gaan zitten, komen haar tranen weer en weet ze niet zo goed raad met zichzelf. De muziek begint weer en dit meisje vergeet even haar verdriet en zorgen, en neemt ruimte in. Mag zichzelf zijn en is een onderdeel van de groep. Na een uur bewegen, dansen, yoga en mooie muziek verlaat het meisje de gymzaal met een opgeruimder gevoel en meer rust. Ik vind het fantastisch om te zien wat muziek doet, en zal dus ook zeker met "mijn" lessen doorgaan...En dit meisje, die ga ik vast en zeker vaker zien, want als je zo reageert op muziek, hoor je daar veel meer mee in aanraking te komen... 
0 Reacties
Van de week liep ik met mijn zoon naar de badkamer om zijn tanden te gaan poetsen. We hadden een hele fijne dag gehad. De kids konden lekker naar buiten en hebben dus ook flink gespeeld op de trampoline en met de voetbal. Onze zoon van 5 jaar is gek op voetballen, en blijkbaar zo gek dat hij zijn voetbal mee naar bed wilde nemen. Ik zag al aan zijn hele houding dat hij die bal ECHT MEE NAAR BED wilde nemen. Nu vond ik dat niet zo'n goed idee en had ik een aantal opties: 1. Ik kon gewoon tegen hem zeggen: "Nee, de bal blijft beneden" - Gevolg was waarschijnlijk een driftbui en dat is niet zo handig voor het slapen gaan... 2. Toegeven - Had gekund, maar voor mijn gevoel ook niet zo slim omdat ik dan toch als moeder niet geheel geloofwaardig meer overkom... 3. Een positieve draai aan de situatie geven - Daar koos ik dus voor: Ik vertelde hem dat hij wel een foto van de bal kon maken met zijn ogen. Dan was het toch alsof hij de bal mee naar boven mocht nemen. En onze zoon keek naar zijn bal, knipperde met zijn ogen en zei; "Ja, nu heb ik een foto gemaakt en kan ik lekker over mijn bal gaan dromen." En al kletsend liepen we samen naar boven. Sindsdien hoor ik het hem vaker zeggen: "Even een foto met mijn ogen maken!". Erg leuk om te zien dat zo'n kleine opmerking, meteen raak was. Misschien kan jij het met je kind ook eens uitproberen ;).  Het is heerlijk om voor te lezen aan je kinderen, tòch? Tenminste ik vind het heerlijk en mijn kinderen genieten er ook van. Ik was vroeger al een echte boekenwurm, nu neem ik er te weinig tijd voor om eens een boek te lezen. Maar samen met de kinderen lees ik elke dag, meestal ook wel vaker op één dag. We hebben dan ook op meerdere plekken in huis een kast met kinderboeken staan. Beneden in de kamer, in mijn praktijkruimte en op de slaapkamer van Job. Ze komen regelmatig zelf met een boekje aanlopen. Ook "lezen" ze graag zelf. Lekker even hangen op de bank of liggen op de zitzak. Ik denk dat onze kinderen, net zoals ik, een boek lezen om tot rust te komen. Om je hoofd even "uit" te zetten. Om zelf niet na te hoeven denken of jezelf te bewijzen. Vandaag beginnen de Nationale Voorleesdagen, lees hier meer. Deze dagen staan in het teken van voorlezen en er worden ook verschillende leuke evenementen georganiseerd. Vandaag kun je bij ons in de bibliotheek in het dorp met je kinderen naar een "Pyjama Party". De kinderen komen in Pyjama en met knuffel naar de bieb, daar wordt voorgelezen en krijgen ze wat te drinken. Erg leuk, wij gaan er zeker heen! Als je het ook zo leuk vind om thuis voor te lezen, heb je hier een aantal tips om het nóg leuker te maken: - Neem de tijd en zorg ervoor dat er geen afleiding is, voor jou en je kinderen. Dus telefoon/radio/tv UIT! - Maak het gezellig, lekker knus onder een dekentje, of in het grote bed. Dicht bij elkaar en zorgen voor verbinding met je kind. - Laat je kinderen eens raden wat er gaat gebeuren. "Wat neemt boer Boris nog allemaal meer mee naar het strand?" (Boer Boris gaat naar zee) "Wie zou de onderbroeken hebben gestolen? " (Opa en oma Oelewapper en het raadsel van de verdwenen onderbroeken). - Schuw moeilijke woorden niet, kinderen begrijpen vaak veel meer dan we denken. Je kan, als je merkt aan je kind dat het het woord niet begrijpt, een ander woord gebruiken. En het daarmee duidelijk maken. Kinderen leren snel :) - Lees gerust hetzelfde verhaal vaker voor. In mijn e-book lees je meer over waarom herhaling belangrijk is. Meld je aan voor mijn nieuwsbrief en ontvang het e-book in je mailbox :) Heel veel plezier met (voor)lezen en laat je me weten welk boek vandaag favoriet was?  Terwijl we als gezin zijnde weer proberen in een fijn ritme te komen na de kerstvakantie, lukt het onze kids ook nog prima om het ons wel eens erg moeilijk te maken :) Samen spelen? Tsja, dat lukt regelmatig best prima. Maar ook hier gaat het wel eens mis tussen de peuter die haar autonomie verdedigt en een kleuter die ook duidelijk zijn mannetje staat. En het ging dus even helemaal mis...Want als je allebei wil spelen met dezelfde vishengel, wie krijgt hem dan uiteindelijk? Heel trots ben ik er niet op, maar het is wel soms de realiteit. Ook als peutercoach verlies ik soms mijn geduld :) In de eerste instantie liet ik de kinderen even met rust. Ik wilde kijken of ze het zelf konden oplossen. Maar al snel bleek dat ze beide niet gingen toegeven. Toen ze elkaar letterlijk in de haren vlogen besloot ik wel in te grijpen. Ik probeerde het eerst rustig en met zachte stem, maar dat mocht duidelijk niet baten. Dus uiteindelijk toch met hardere stem de twee uit elkaar gehaald. Na even afkoelen konden we het er samen over hebben. Ze bleven allebei erg gehecht aan dezelfde de vishengel, dus we konden er geen afspraken over maken (zoals om de beurt). Dat betekende dat de betreffende vishengel bovenop de kast ging. Nadat de storm weer tot rust was gekomen bij ons allemaal, leek het me verstandig om het roer om te gooien. Ik stelde voor om een spelletje "Uno" te spelen. We zijn allemaal amper bijgekomen van de commotie van net en zijn begonnen met het eerste spelletje als onze kleuter zegt: "Gezellig zo, hè mam, met zijn vieren!". De moraal van dit verhaal? Onze kinderen probeerden ons iets duidelijk te maken, ze wilden oprechte aandacht en rust. En dat hebben ze ook gekregen...  Jonge kinderen zijn lang niet altijd in staat om woorden te geven aan hun emoties. Zelfs wij als volwassenen vinden dat soms nog ontzettend moeilijk. Maar wat is bijna het eerste wat we tegen een kind zeggen dat het lastig heeft? "Kom eens bij me, vertel eens wat er is gebeurd". |
Archieven
Oktober 2017
Categorieën
Alles
|
RSS-feed
