Zie jij het goud in je verleden?

I’m like one of those Japanese bowls
That were made long ago
I have some cracks in me
They have been filled with gold

That’s what they used back then
When they had a bowl to mend
It did not hide the cracks
It made them shine instead

So now every old scar shows
from every time I broke
And anyone’s eyes can see
I’m not what I used to be

But in a collector’s mind
All of these jagged lines
Make me more beautiful
And worth a higher price

I’m like one of those Japanese bowls
I was made long ago
I have some cracks you can see
See how they shine of gold.
-Peter Mayer

Dit gedicht (en liedje) geschreven door Peter Mayer is werkelijk prachtig! 
Ik heb het nummer nu meerdere malen beluisterd en het raakt me telkens weer. Want hoe zeer we ook onze kinderen willen behoeden voor moeilijke perioden in hun leven, het hoort er ook "gewoon" bij. Natuurlijk gunnen we géén kind het verlies van een (groot-) ouder of een scheiding van ouders, maar het gebeurt wel, iedere dag weer.
Zeker jonge kinderen zijn moeilijk voor te bereiden op deze gebeurtenissen, maar ze zijn er wel bij te betrekken. Je kunt ze niet hun hele leven beschermen voor alles wat moeilijk is.
Wat dit gedicht me duidelijk maakt is dat alles wat er in jouw en mijn verleden (en in het leven van je kind) gebeurd is, je ook rijker maakt. Het maakt je meer "mens". Je begrijpt wat anderen doormaken, je voelt mee. En wat wij als ouders ons écht mogen beseffen is dat het niet erg is om aan je kind jouw "scheuren" te laten zien. Want hoe mooi is het om te bedenken dat juist alles wat je mee meemaakt, jou, meer jou maakt! En dus ook jouw kind, meer zichzelf. Je kunt het liedje hieronder beluisteren...Raakt het jou ook?