"Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand. Wie is het meest wijze van het land?" "Dat is je dochter", zei de spiegel snel, en ik dacht; "ja...dat klopt ook wel" ;)
Vandaag een typisch gevalletje van spiegelen door een peuter.
Onze oudste zoon ging vanmorgen, na zes weken, voor het eerst weer naar school, op naar groep 2! Onze dochter van 2 1/2 jaar oud heeft hem natuurlijk flink gemist vandaag en moet ook weer even wennen aan het feit dat ze niet de hele tijd samen zijn.
Maar goed, tussen de middag zitten mijn man, mijn dochter en ik aan tafel te eten (zoonlief eet op school). Mijn man en ik praten wat over een eventuele aan te schaffen tent voor de volgende zomervakantie. Terwijl we zo aan het kletsen zijn, komt onze dochter er wel eens tussendoor met een zin, die altijd begint met: " mama...?". Na een paar keer zegt mijn man: "Ik ben nu even met mama aan het praten, jij mag heel even wachten". Prima toch, zou je zeggen?
Nou, na een paar happen van haar boterham zei onze dochter: "Papa, je kan toch ook tegen mij praten?". En even was het stil aan tafel...Tsja, ze heeft natuurlijk hartstikke gelijk, ook zij heeft een mening over waar wij het samen over hebben. Ze liet ons even merken dat ook zij daadwerkelijk deel uitmaakt van onze gesprekken...Haar doel was natuurlijk bereikt, met volle aandacht werd ze vervolgens betrokken bij het gesprek...Prachtig toch? 
Heb jij ook wel eens zo'n momentje meegemaakt?
www.korukindercoaching.nl

Je hebt ze vaak genoeg gekregen: "Goedbedoelde adviezen". Je komt ze overal tegen: in de supermarkt, tijdens een familiedag, terwijl je aan het sporten bent, als je net even lekker op de bank zit als de kids in bed liggen, in je kraamtijd, ach zelfs al tijdens je zwangerschap. De adviezen komen vaak van je ouders, vrienden, andere moeders, het consultatiebureau, een toevallige voorbijganger...En natuurlijk zijn deze adviezen zeker goed bedoeld, zij willen allemaal ook gewoon het beste voor jou en je kinderen. En natuurlijk luister je ook oprecht naar de adviezen en tips die je krijgt.
Ook wij kregen (en krijgen) tips en adviezen van onze omgeving. Maar we hebben er één altijd ter harte genomen (en alle anderen met een flinke korrel zout) en dat was: "Volg je eigen gevoel". Dat is het beste advies wat je als (jonge) ouder van iemand kan krijgen! 
Dus deze geef ik ook graag aan iedereen die het wil horen door:
"Volg je eigen gevoel". Jij bent de ouder van je kind, jij bent degene die (als je heel goed luistert), het beste weet wat goed is voor je kind. Het is namelijk niet voor niets dat jij de kinderen hebt die precies bij je passen. Zij weten namelijk wat er nodig is...
En wat betreft alle goedbedoelde raad, daar haal je uit wat voor jou belangrijk is en de rest mag je loslaten. 
Laat je me weten wat het beste advies is wat jij ooit hebt gekregen?

www.korukindercoaching.nl

Vroeger als klein meisje liep ik altijd al met mijn neus naar de grond samen met mijn ouders en broer. En nee, niet omdat ik verlegen was, maar omdat er in en op de grond prachtige schatten te vinden waren.
We liepen over het strand, te speuren naar mooie schelpen en vonden zelfs af en toe een haaientand.
Liepen we door het bos, waren we altijd op zoek naar beestjes en mooie blaadjes.
Natuurlijk genoten we ook van al het moois wat boven en naast ons en om ons heen te zien was. Maar die neuzen naar de grond blijven me altijd bij.
Ik doe het nu nog steeds!
 
En zo is het ook in het leven, als je je focust op één ding vind je de mooiste dingen, maar wil je alles in de gaten houden, alles meedoen, dan kom je vaak tot de conclusie dat je mooie dingen hebt gemist.
Zo werkt het ook in het opgroeien met je eigen kinderen. Alweer een dag voorbij, alweer een week voorbij, alweer een jaar voorbij…En heb je de momenten gezien die belangrijk waren?
Natuurlijk willen we op zo’n vraag allemaal volmondig: “Ja!” zeggen. Maar ook ik moet eraan geloven dat door de hectiek van alle dag, ik soms dingen heb gemist, waar ik toch later wel spijt van heb.
 
Maar hoe komt het toch, dat we allemaal in dezelfde drukke mallemolen terecht komen? Doet dat de maatschappij? Onze vrienden? Ons werk? Of zijn we zelf ook schuldig aan het voorbij gaan aan de belangrijkste zaken in het leven?
Ik mag wel spreken voor mezelf dat ik zelf er voor een groot gedeelte schuld aan ben. Maar gelukkig weet ik ook dat er dingen te veranderen zijn, en al in verandering gezet zijn!
 
Denk maar eens aan de drukke agenda die we allemaal hebben, en onze kinderen moeten daarin mee. Zij hebben geen keus. Of ze het leuk vinden of niet: ze moeten mee naar een feestje, terwijl ze eigenlijk moe zijn van een drukke schooldag. Ze moeten op een sport, anders hoor je er toch niet bij? Ze moeten mee boodschappen doen, etc.etc. En komt er (terecht) commentaar van één van onze peuters/kleuters, horen we dat eigenlijk niet. We mopperen zelfs nog even op ze.
Maar als je op zo’n moment even écht kijkt naar je kind, naar jezelf en even afstand neemt van de situatie, wat zie je dan? Ik denk dat je zult zien dat je kind gelijk heeft. Het is niet leuk om steeds maar te moeten, geen rust te krijgen en geen keus te hebben.
Daarom gaan kinderen op deze jonge leeftijd hun grenzen en die van jou gegarandeerd verkennen. En hoe doen ze dat?
 
Door enorm driftig te worden op momenten dat jij dat echt niet kan gebruiken… Door honderd keer te vragen, waarom iets is zoals het is… Door te treuzelen op momenten dat je haast hebt… Door constant aan je broek te hangen, zodat je niet eens even alleen naar de wc kan… En zo op nog veel meer manieren die je vast wel zult herkennen…
Ook ik kom natuurlijk nog in deze momenten met mijn kinderen terecht. En ook ik ben echt niet altijd “de beste moeder”. Maar wat ik wel weet is dat wij als ouders, de beste ouders voor onze kinderen zijn. En dat geldt dus ook voor jullie!
 
Je hebt de keus in welke stappen je wel en niet zet in je opvoeding. Je kiest zelf voor wat je wilt staan en wat je je kinderen mee wilt geven.
Zo vind ik het erg belangrijk om mee te geven dat je respect hebt voor anderen en voor de natuur. Maar dit soort dingen moet je natuurlijk dan ook zelf uitstralen naar je kinderen toe. Je zou het ze eigenlijk niet moeten hoeven leren, maar ze kunnen het afkijken van je.
 
Ook vind ik het erg belangrijk om tot rust te komen en merk ook meteen aan onze kinderen als we het te druk hebben gehad. Natuurlijk loopt het soms niet helemaal zoals je zelf had bedacht. Maar uiteindelijk heb je altijd een keus!
En het is aan jou te bepalen wat je met die keus doet.
En hoe belangrijk is het dat kinderen leren hun eigen keuzes te maken? Keuzes gebaseerd op wat ze zelf echt willen, en niet omdat een vriendje dat toevallig ook wil.
 
Keuzes maken vanuit je eigen kracht, je eigen wil, is iets wat je kind al rond het tweede levensjaar begint te leren. De eerste Ik-inslag: “Ik ben twee en ik zeg nee”. We zeggen het allemaal, maar beseffen we ook wat kinderen hiermee leren? Ze leren keuzes te maken vanuit zichzelf. Wat hun intuïtie hen ingeeft. En hoe we ermee omgaan bepaald voor de rest van hun leven hoe ze in staat zijn om keuzes te maken. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je alle keuze bij een kind neer moet leggen, want ze zijn nog niet altijd in staat om de gevolgen van hun keuzes te overzien.
Maar soms is de beste regel: (welke ik even “leen” van ontwikkelingspsycholoog Steven Pont) twee keer nee = ja! En wat bedoelt hij hiermee? Keuzes mag je soms aan een kind overlaten, maar daarbij stel je jezelf twee vragen: Is het gevaarlijk? En, hebben anderen er last van? Is het antwoord twee keer nee? Dan zou je je kind toestemming kunnen geven om iets wel of niet te doen. Bijvoorbeeld zijn jas aantrekken: Is het gevaarlijk als hij zijn jas niet aandoet? Nee. Hebben anderen er last van? Nee = Ja!
 
Dit houdt dus wel in dat je soms als ouder even niet ingrijpt, dat je de gebeurtenissen op zijn beloop laat. Dat je je kinderen soms al wat meer los mag laten. In een maatschappij waar ontzettend over-beschermend wordt opgevoed, is dit wel een hele andere kijk op opvoeden. Maar misschien wel een juiste. Door kinderen te laten ervaren wat de gevolgen zijn van hun keuzes, weten ze de volgende keer of het slim is om het op dezelfde manier te doen of juist niet. Elke keer als wij de keuze voor onze kinderen maken, leren ze alleen maar te luisteren naar wat jij zegt, maar niet te luisteren naar wat hun eigen lichaam, verstand en gevoel ze ingeeft.
En uiteindelijk als kinderen ouder worden, verwachten we dat ineens wel van ze. Maar door ze deze ruimte niet te gunnen, leren ze ook niet hoe ze goede keuzes kunnen maken.
 
Ik ben van mening dat kinderen en ook wij als ouders elke dag fouten moeten maken. Ik ben niet zo van het MOETEN, maar in deze moet je fouten maken! Door fouten leer je namelijk, door vallen leer je opstaan, door foute keuzes maak je later de juiste keuzes, door af en toe scheef te gaan, weet je ook weer wat recht is. En je leert je eigenheid je autonomie vast te houden. In een maatschappij waar vaak iets anders van je gevraagd wordt.
En natuurlijk lukt dit niet altijd, maar fouten MOET je maken toch?
 
Wat je altijd in je achterhoofd mag houden is dat het karakter en de manier hoe een kind in het leven staat, bepaald wordt in de eerste zeven jaar van zijn leven. Dus hoe wij met onze kinderen omgaan in de eerste zeven levensjaren, alles wat me meemaken, wat er op ons pad komt laat sporen achter in ons levenspad. En dat geldt dus ook voor jou, jouw eerste zeven levensjaren waren dus ook kenmerkend voor je karakter nu. Denk daar maar eens aan terug als je dat kan. Of ga eens op onderzoek uit en zie de dingen die belangrijk waren!
 
Wil jij ook een verandering in hoe je tegen het maken van keuzes aankijkt? Of hoe je vindt dat je kinderen dat moeten doen? Neem dan eens contact met me op. Samen kijken we dan naar wat er in jullie situatie past.

​Ik ken een jongetje van 4 jaar, hij heeft het wel eens lastig en weet dan niet zo goed zijn emoties te uiten. Het is ook een druk leventje wat hij leidt: elke dag naar school, zwemles, afspreken met vriendjes (het liefst elke dag), naschoolse opvang en dan ook nog in de weekenden feestjes en uitstapjes. Je kunt je vast wel voorstellen dat hij niet altijd meer weet hoe het moet. Hij is daarnaast ook nog hoogsensitief en dat helpt hem ook niet altijd om dingen te relativeren, hij heeft een heel hoog rechtvaardigheidsgevoel namelijk. 
Als het weer eens erg druk is geweest, kan hij een woede-uitbarsting krijgen, en dan niet een beetje, maar echt heel boos!
Wat hem goed kan helpen is het zonnetje in zijn buik, recht onder zijn navel. Hij praat daarover met zijn moeder. Elke avond bespreken ze samen even de dag. Ze sluiten de dag zo op een rustige en positieve manier af. Zo komt er elke avond aan de orde welke kleur het zonnetje van het jongetje heeft. Omdat het kereltje zo ontzettend veel van regenbogen houdt, heeft zijn zonnetje (op rustige dagen) wel "honderd-duizend-tachtig" kleuren. Maar afgelopen week was het anders. Overdag had het jongetje een grote woede-uitbarsting gehad. Hij was even onbereikbaar. Maar die avond in zijn bed werd er nog even over gesproken. Hij kon met woorden niet benoemen waarom hij toch zo boos was geweest, maar wel welke kleur zijn zonnetje had op dat moment: "wit". Omdat hij zó boos was. Mooi om te beseffen dat "Witheet" dus ook echt een kleur is die kinderen kunnen voelen als ze heel boos zijn. 
De moeder wilde het jongetje helpen op momenten dat hij boos was, om hem te herinneren aan zijn zonnetje. Maar het jongetje had dé oplossing zelf al bedacht: "ik maak er gewoon een andere kleur van mama, dat kan ik zelf wel". 
Kinderen zijn zo flexibel en creatief dat ze voor de moeilijkste dingen ook al zelf een oplossing bedenken. Prachtig!
Wil je meer informatie, of gewoon eens een keer je verhaal kwijt?
www.korukindercoaching.nl
http://eepurl.com/bRZP0v​

Jonge kinderen zijn lang niet altijd in staat om woorden te geven aan hun emoties. Zelfs wij als volwassenen vinden dat soms nog ontzettend moeilijk. Maar wat is bijna het eerste wat we tegen een kind zeggen dat het lastig heeft? "Kom eens bij me, vertel eens wat er is gebeurd".
En laat dat nu net zo moeilijk zijn ;). Kinderen laten vaak wel hun emoties zien: ze hebben een driftbui, zijn ontzettend verdrietig en vaak worden er allemaal trucjes uit de kast gehaald om de emotie zo snel mogelijk te stoppen. We zeggen dan: "Ach, kom je bent toch een grote jongen." of: "Ach meisje, tranen weg en weer verder spelen". En ja, natuurlijk kan het soms helpen om iets te doorbreken. Maar als een kind volop in zijn emotie zit, werkt praten vaak averechts! Je zult het vast wel herkennen dat je kind dan juist er nog een schepje bovenop doet.
Wat ik in eigen ervaring en uit werkervaring hebt gemerkt is dat het wel werkt om in de eerste instantie je kind even met rust te laten. Laat merken dat je er bent, in dezelfde ruimte en benoem dat je begrijpt waarom je kind boos/ verdrietig is.
Je zult merken dat je kind dan veel sneller rustig wordt en bij je komt. Door middel van muziek, dans, oefeningen, spel en de natuur leren kinderen hun emoties te herkennen, gebruiken en uiten. Ik begeleid kinderen in het uiten van hun emoties, kinderen die dat wel doen, maar misschien niet op de gewenste manier. Maar ook kinderen die hun emoties niet zo duidelijk laten zien. Zij hebben hulp nodig om deze emoties lijfelijk te ervaren.
Daarom geef ik kinderyoga lessen! Kinderen leren door beweging, door met hun lijf te ervaren en te voelen, door muziek te maken en op muziek te bewegen. Want ik ben van mening dat kinderen door muziek beter voelen welke emotie er speelt. Ze leren zich te ontspannen door ademhaling en oefeningen. Ze leren met anderen samen te werken door middel van spel en oefeningen die ze samen kunnen uitvoeren. Kinderyoga is goed voor alle kinderen, wie wil er nu niet tot rust komen en ervaren hoe je zelf rustmomenten kan inbouwen in situaties die wat lastig voor je zijn. Dit geldt ook zeker voor jonge kinderen (vanaf 2 1/2 jaar). 
Wil je ook jouw kind dit allemaal laten ervaren? Op vrijdag 17 juni geef ik kennismakingslessen, kom gerust meedoen!
Klik hier voor mee informatie.

Ik kijk graag samen met mijn man verschillende series op tv. Zo ook "The Flash". Normaal gesproken kijk ik naar zo'n serie en vind ik het heerlijk om eens niet na te hoeven denken en gewoon lekker ontspannen op de bank te "hangen". Afgelopen week was er echter een aflevering die me echt geraakt heeft. En dat kwam door een kinderboek wat er voorgelezen werd. De boodschap van het boek was duidelijk: je bent goed zoals je bent en je moeder is de beste moeder die er kan zijn voor jou. Het verhaal liet me niet los en ik ben eens aan het zoeken gegaan. En wat blijkt? Het boek is niet officieel uitgebracht, maar ik heb wel de volledige tekst gevonden (bron: http://imgur.com/a/6pPbT). Lees maar eens mee:

 Er was eens een kleine dinosaurus, een Myosaurus genaamd, hij leefde samen met zijn moeder.
Op een dag vertelde hij zijn moeder: “Ik zou willen dat ik bijzonder was, net als alle andere dinosaurussen.”
“Als ik een T-Rex zou zijn, dan kon ik kauwen met mijn woeste tanden”.
“Maar als jij een T-Rex zou zijn”, zei zijn moeder. “Hoe zou je me dan knuffelen met je kleine armen?”
 
“Ik zou willen dat ik een Apatosaurus was”, zei de kleine dinosaurus. “Zodat ik met mijn lange nek, hoog boven de bomen uit kon kijken.”
“Maar als jij een Apatosaurus zou zijn”, zei zijn moeder. “Hoe zou je me dan kunnen horen in de boomtoppen als ik zou zeggen dat ik van je hou?”
 
“Wat jou zo speciaal maakt kleine Myosaurus”, zei zijn moeder. “Zijn niet je woeste tanden, of je lange nek, of je spitse bek”.
“Wat jou zo bijzonder maakt, ten opzichte van alle andere dinosaurussen in de hele wijde wereld, is dat jij een moeder hebt die perfect is voor jou!”
“En welke altijd van je zal blijven houden.”

Dat is een mooie boodschap om kinderen mee te geven. Maar ook zeker voor jullie als ouder. Jij weet zelf wat het beste is voor je kind. Soms heb je alleen even iemand nodig die je daarin bevestigd, of die je een zetje in de goede richting geeft. Maar houdt daarbij goed in je achterhoofd: Jij ben de perfecte ouder voor jouw kind, en je zal altijd van hem blijven houden!

Boos!
Soms ben je boos en weet je niet zo goed waarom...
Soms wil jij gewoon wat jij wil...
Soms luister je even niet naar een ander...
Soms word je dan ineens weer rustig...
Je kan praten over je boosheid...
Je kan uitleggen wat jij wil...
Je luistert weer naar de ander...
​Herkenbaar? Voor mij als ouder wel in ieder geval. Wat soms kan helpen is een kalmeringsritueel. Jij bent als ouder in de ruimte aanwezig waar je kind "boos" is. Je zorgt dat hij of zij weet dat je er bent, je benoemt een aantal keer: "Ik ben er voor je, ik ben hier", "Je mag boos zijn". Soms kan het erg lang duren voordat een kind weer wat rustiger wordt. Het beste is dan toch, als je daar de ruimte voor hebt, om je kind te laten razen. (niets kapot maken, of iemand slaan/bijten etc. dat zijn dingen die niet persé bij boos zijn horen). Omdat de boosheid anders op een later moment weer op komt. Wel kun je een kind een alternatief bieden: Trappen op een ballon, schoppen tegen een voetbal, trappen op luchtkussentjes werkt ook erg goed. Ook kan het helpen om een stok/fles met glitter en kleur te hebben (ik heb ze bij de Action gekocht voor € 0,79). Als je kind boos is, leg je dit bij je kind neer, hij of zij zal het uiteindelijk pakken en er naar kijken, door de glitters etc. zal je kind rustiger worden en je wellicht kunnen vertellen wat er aan de hand was. Samen kun je dan afspreken om de volgende keer weer deze glitters te gebruiken...
En zoals mijn zoon (4 jaar) tegen mij zei: "Als jij boos bent mama, dan geef ik hem aan jou!"...
Dat is goed lieve schat!

Afgelopen week kwam ik tot de ontdekking dat mijn zoon van 4 de waterpokken had. Gelukkig heeft hij er geen last van gehad en lijkt het erop dat hij niet erg besmettelijk is geweest, want zijn zusje van 2 vertoont nog geen tekenen van de waterpokken.
Maar eigenlijk wel een mooi iets toch? Dat besmettelijk zijn...
Zo zijn wij ook allemaal besmettelijk in onze relatie met anderen. In positieve én negatieve zin. Goed om te weten dat het ook zo werkt in contact met onze kinderen.
Als ik heel erg vrolijk ben en gezellig doe met mijn kinderen, reageren zij ook vrolijk en gezellig. Maar kom ik na een drukke dag thuis en ben ik kortaf, dan zullen de kinderen dat ook overnemen. 
Als je je daarvan bewust bent kun je het natuurlijk ook "gebruiken" als omgekeerde kracht. Mocht je merken dat je kind onrustig is en moe, las dan een lach momentje in. Lekker samen dollen, grapjes maken en gekke liedjes zingen of woorden bedenken.
Kinderen zijn een ster in "jabberen" bijvoorbeeld. Jabberen is het gebruiken van je stem (geluiden/klanken), maar geen herkenbare woorden gebruiken. Je gaat vast en zeker merken dat je kind vanzelf mee gaat doen, of geniet van jouw gekkigheid! Hoe dan ook worden jullie er allebei vrolijker van!
Ik heb de afgelopen week heel wat afgejabberd, met mijn twee kids.
Ben jij bereid om ook besmettelijk te zijn?
www.korukindercoaching.nl
Klik hieronder op de link voor een leuk liedje wat je samen kan zingen met je kind (en ja, ik kan het HELEMAAL meezingen ;)).
https://www.youtube.com/watch?v=MTdNFi0SzyE

Zingen, iets waar ik ontzettend blij van wordt. En zo ook mijn eigen kinderen!
Twee weken geleden haalde ik mijn gitaar uit het stof (ik had al anderhalf jaar niet gespeeld). Mijn dochter van twee jaar zei: "Mama, ikke jou liedjes zingen?". Toen baalde ik even van mezelf dat ik al zo lang mijn gitaar niet meer had aangekeken. Maar wat een mooie reactie (en een prachtige blik in haar ogen!). Vol verwondering keek ze naar me.
Ik heb heerlijk samen met haar gezongen. Even echt de aandacht en tijd om samen iets leuks te doen. Ze zong de liedjes die ze kende uit volle borst mee. 
Ik heb me voorgenomen, om elke dag met mijn kinderen liedjes te zingen, te dansen of muziek te maken. Al is het maar 10 minuten.
Want van zingen wordt je vrolijk en blij, en laat dat nu net zijn wat ik alle kinderen (en volwassenen gun!).
Ook in het coachen gebruik ik muziek, dans en zingen. Kinderen hun eigen liedteksten laten maken, zelf melodieën laten uitproberen. Of gewoon even lekker genieten en meezingen. Emoties uitspelen in dans, zonder woorden eraan te moeten geven, heerlijk!